Yusuf Karsh: talambuhay ng mahusay na pintor ng larawan noong ika-20 siglo, pagkamalikhain at kawili-wiling mga katotohanan

2024 May -akda: Sierra Becker | [email protected]. Huling binago: 2024-02-26 06:55

Sinabi ng mahusay na portrait photographer na si Yusuf Karsh na ang kahulugan ng photography, gayundin ang kahulugan ng buhay, ay nasa isang salita, at ang salita ay Liwanag. Siya ay itinuturing na isang pantas, at ginawa lang niya ang kanyang trabaho. Kinuhanan niya ng larawan ang mga dakilang personalidad gaya nina Albert Einstein, Winston Churchill, Ernest Hemingway, Nelson Mandela. Ang kanyang nakakabighaning photographic portrait ay "huminga" sa mga karakter ng mga taong nakunan.

Yusuf Karsh: talambuhay

Southeast Turkey, isang lugar na tinatawag na "Bible Paradise" ng mga lokal. Sa sinaunang lungsod ng Mardin, kung saan ang mga bahay ay kahawig ng isang oriental fairy tale, kung saan ang mga puno ng prutas ay tumutubo nang sagana, kung saan ang mga taong may iba't ibang relihiyon ay namumuhay nang mapayapa sa loob ng maraming siglo, si Yusuf Karsh ay ipinanganak noong Disyembre 23, 1908.

Ngunit hindi nagtagal ay natapos ang idyll. Noong 1915, ang pag-uusig sa mga Kristiyanong Armenian ay naging isang kakila-kilabot na kababalaghan - genocide. Nakaligtas si Yusuf sa pagbitay sa dalawang tiyuhin, pagkamatay ng kanyang kapatid na babae mula sa tipus, at paalam sa kanyang ama, na napilitang maglingkod sa hukbong Turko. Ang mga awtoridad aylahat ng ari-arian ay kinumpiska, kabilang ang bahay. Ang pamilya ay binigyan lamang ng isang asno at inutusang lisanin ang kanilang katutubong Mardin magpakailanman.

Nakahanap ng bagong tahanan si Karshi sa Syria, ngunit gusto ng kanyang mga magulang ng mas magandang buhay para sa kanilang anak. Napagpasyahan na ang bata ay lilipat sa Estados Unidos sa lahat ng paraan. Ngunit nalaman na naubos na ang quota para sa mga Armenian, at ipinadala ang bata sa Canada sa kanyang tiyuhin.

Unang $4 milyon

16-taong-gulang na si Yusuf Karsh ay pumunta sa pampang sa Halifax noong bisperas ng 1925. Binati ni George Nakash ang kanyang pamangkin sa kanyang sariling wika. Mamaya sa kanyang aklat ng mga alaala, isusulat niya na ang mga salitang ito ang tanging bagay na pamilyar sa kanya sa kakaibang mundo.

Umalis sila sa daungan sakay ng sleigh na hinihila ng mga kabayo. Nakasabit ang mga kampana sa kanilang harness, na tumunog nang malakas, at ang mga tao ay naglalakad nang napakasaya na ang kanilang kagalakan ay nagpakalasing sa binata.

Ang lungsod ng Sherbrooke na nababalot ng niyebe, kung saan nakatira si George Nakash, ay naging kanlungan mula sa mga problema. Ang mga sundalong may mga machine gun ay hindi lumakad dito, walang kahirapan, sakit at pag-uusig. Sa kabila ng silangang hitsura, kahit na ang mga kaklase ay tinanggap ang lalaki nang may init at, upang hindi magdusa sa pag-alala sa isang banyagang pangalan, tinawag nila siyang Joe. Nagsimulang matuto si Yusuf ng bagong wika, masanay sa bagong klima at bumuo ng bagong buhay.

Mabuti na lang at lahat ng dapat tiisin sa Mardin ay hindi nagpasakit kay Yusuf, hinihigop niya ang pagpaparaya sa iba gamit ang gatas ng kanyang ina. Palaging sinasabi ng ama sa kanyang anak: "Kung mahirap pigilan ang iyong sarili, batuhin ang nagkasala, ngunit miss."

Pagkatapos ng anim na buwang paninirahan sa Canada, nagsimulang magtrabaho ang lalaki sa studio ng photography ng kanyang tiyuhin. binigay ni Georgeang pinakasimpleng camera para sa kanyang pamangkin, at nagsimulang kunan ng litrato ni Yusuf ang lahat ng bagay sa paligid.

Lihim na nagpadala ng larawan ang isa sa aking mga kaklase sa paligsahan - nanalo ito ng premyo. Ibinigay ng bata kay Karsh ang nararapat na $50. Nagbigay si Yusuf ng $10 sa kanyang kaklase at ipinadala ang natitira sa kanyang mga magulang. Nang maglaon, inamin niya na noong panahong iyon ang $40 ay parang 4 milyon sa kanya. At ilang linggo siyang naglalakad na masaya, ipinagmamalaki ang kanyang ginawa.

Boston. John Garo

Ang talento ng kanyang pamangkin ay hindi nagpabaya sa kanyang tiyuhin, at nagpasya si George na ipadala si Yusuf sa sikat na John Garo. Ang fashion photographer ay bahagi ng Armenian diaspora at masayang tinanggap ang isang bagong estudyante. Sa Boylston Street, pinag-aralan ng lalaki ang mga proseso ng pag-print at mga feature ng photography.

Napanood niya ang pag-uusap ni Garo kasama ang kanyang mga pelikula; bumisita sa mga museo at mga klase sa sining. Ang paborito niyang lugar ay ang library at ang Boston Museum of Fine Arts.

Nagtipon ang buong elite sa studio ni Garo, natutunan ng batang photographer kung paano makipag-usap sa mga celebrity. Ang anim na buwang internship ay tumagal ng 2 taon, pagkatapos ay bumalik siya sa Sherbrooke. Noong una ay katulong siya ng isang tiyuhin, pagkatapos ay nagtrabaho siya bilang katulong ni John Powis, na kalaunan ay iniwan sa kanya ang kanyang studio.

Sinimulan ni Yusuf Karsh ang kanyang malayang karera noong 1933. Nasa kanya ang lahat maliban sa mga koneksyon, pera, kliyente at reputasyon. Sa kabila ng katotohanan na maaari siyang makipag-usap sa sinumang tao, anuman ang kanyang katayuan at may talento sa photographic, dahil sa Great Depression, madalas siyang humiram ng maliit na halaga upang suportahan.sariling negosyo.

Ang gabay sa isang bagong hinaharap ay isang kakilala sa Ottawa theater, kung saan nakilala niya ang kanyang magiging asawa, isang imigrante mula sa France - Solange Gauthier.

Isang bagong simula

Pagkatapos ng 6 na taon noong 1939 nagpakasal sila. Sa kabila ng katotohanan na ang batang babae ay 6 na taong mas matanda kaysa kay Yusuf, sila ang perpektong mag-asawa. Parehong pinangarap ng mga Canadian sa unang henerasyon na matanggap sa mataas na lipunan, ngunit sa parehong oras ay hindi nakakalimutan ang kanilang mga pinagmulan at tradisyon.

Si Solange ay may magandang pakiramdam sa negosyo, kaya naging administrator siya sa studio ng photography ng kanyang asawa. Si Yusuf Karsh ay nagsimulang kunan ng larawan ang mga produksyon, mga aktor; nagsimulang mailathala ang kanyang mga larawan sa mga magasing British at prestihiyosong lokal na pahayagan.

Nagsimulang umunlad nang mabilis ang karera, kumuha siya ng mga larawan ng pamilya, mga larawan, siyempre, kinuhanan ng larawan ang kanyang minamahal na si Solange.

Kaso na Nagbabago ng Buhay: The Cigar Story

Ayon sa mga alaala ng asawa ni Karsh, noong araw na iyon ay umuwi siya sa isang kakaibang kalagayan. Nanginginig ang buong katawan ni Yusuf, at halos hindi niya nalaman kung ano ang nangyari. At gusto lang niyang gumawa ng magandang portrait.

Hindi alam kung hindi nasisiyahan si Churchill o nakalimutan ang tungkol sa paparating na pamamaril, ngunit nagbigay lamang siya ng 2 minuto para sa proseso at nagsimulang manigarilyo ng tabako. Sinubukan ng lalaki na ipahiwatig sa kanya na hindi niya gagawing solemne ang frame at hindi magdaragdag ng dignidad, ngunit hindi nadama ni Winston ang sinabi sa kanya ni Yusuf Karsh. Nagpasya ang photographer na gumawa ng desperadong hakbang, bumunot siya ng tabako, sumugod sa kanyang camera at kinuha ang larawang ito, na naglalarawanlasing na politiko.

Gayunpaman, nagustuhan ni Churchill ang kanyang kawalang-galang, at pinayagan niyang kumuha pa ng ilang larawan, ngunit nakangiti na.

Naging napakasikat ang larawang ito. Sa kabila ng katotohanan na nakatanggap siya ng $ 100 para dito, ang photo shoot na ito ang nagbigay sa kanya ng katanyagan.

Larawan ng kadakilaan

Noong 1943, pinasyal si Karsh sa England, kung saan gumawa siya ng mahigit 40 larawang militar. Pagkatapos ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, nakipagtulungan siya sa Life magazine, kung saan kinunan niya ng larawan ang mga celebrity.

Salamat sa mga koneksyon at katanyagan, nailipat ni Yusuf Karsh ang kanyang pamilya mula sa Aleppo patungong Canada noong 1948. Nang huminahon para sa kanilang kapalaran, lubusan niyang isinubsob ang sarili sa trabaho. Sa loob ng 10 taon ng pagsusumikap, gumawa siya ng pinakamahusay na mga larawan, at noong 1958 ay kasama siya sa listahan ng 10 pinakamahusay na photographer sa mundo.

Ang pinakamagandang larawan ni Yusuf Karsh

Nakikita ang mga tao at naipakita ito sa iba - iyon ang kanyang talento.

Siya ay napili mula sa ballet group para gumanap sa papel na Gigi. Nang kunan ng larawan ni Yusuf si Hepburn, napansin niya ang kanyang sopistikadong sensibilidad, kung saan binanggit ni Audrey ang kanyang buhay noong World War II. Pagkalipas ng ilang taon, pinahintulutan ng Kremlin si Karsh na kumuha ng larawan ni Brezhnev, ngunit may isang kundisyon: ang larawan ay dapat kasing ganda ng sa kanya.

Kinuha rin niya si Ernest Hemingway. Ayon kay Yusuf, inaasahan niyang makikita niya ang isa sa mga bida ng kanyang nobela, ngunit nang makilala niya ito noong 1957, napansin niya ang isang uri ng lambing kay Ernest. ganyanhindi pa siya nakakakuha ng litrato ng mga taong mahiyain - ang lalaki ay nabugbog ng buhay, ngunit sa parehong oras ay hindi magagapi.

Star of Hope

Noong 1959, inatake siya sa puso. Sa pag-aalaga sa kanyang asawa, si Solange ay hindi nangahas na magsalita tungkol sa kanyang sariling sakit - natuklasan ng mga doktor ang cancer. Namatay siya noong 1961 at hindi nakumpleto ang kanyang talambuhay ni Yusuf.

Mula sa sakit ng pagkawala, muli siyang iniligtas ng kanyang trabaho. Bata pa lang ay pinangarap na ng photographer na maging isang doktor, at ang sakit ng kanyang asawa ang naglapit sa kanya sa medisina. Nagsimula siyang kumuha ng pelikula sa mga pasyente at doktor. Hindi nagtagal ay nakilala niya ang editor ng medikal na si Estrellita Nachbar, na naging asawa, kasintahan, katulong at guro.

Noong 1992, nagpasya siyang isara ang studio sa Ottawa at itinigil ang pagsali sa mga komersyal na order. Pagkatapos ng 5 taon, siya at ang kanyang asawa ay lumipat sa Boston at nanirahan malapit sa Museum of Fine Arts. Noong 2000, na-publish ang Who's Who, na nagtampok ng mga larawan ng 100 makabuluhang tao ng siglo. 51 mga larawan para sa encyclopedia na ito ay kinuha ni Yusuf Karsh.

Ibinigay ni Estrellita ang kanyang trabaho sa mga ospital sa Boston pagkamatay ng kanyang asawa (Hulyo 13, 2002).

Ang mga larawang ito ay ginawa ng isang lalaki na maaaring magkaroon ng ganoong epekto sa mga tao kaya gusto nilang ipakita ang kanilang pinakamagandang bahagi at ibahagi ito sa iba. Kaya naman ang mga larawang ito ay isinabit sa mga ward ng mga nangangailangan ng suporta, at hindi ang pang-aapi ng mga hubad na pader ng ospital.