Beading: ang kasaysayan ng pangyayari

2024 May -akda: Sierra Becker | [email protected]. Huling binago: 2024-02-26 06:56

Sa mga uri ng pananahi, ang beadwork ay sumasakop sa isang espesyal na lugar. Ang kasaysayan ng pinagmulan nito ay bumalik sa sinaunang panahon. Ang ganitong uri ng katutubong sining ay napakapopular at laganap sa maraming bansa. Nabuo ito sa oras na may mga uso sa fashion, at ang ebolusyon ng materyal na ito at ang mga diskarte para sa pagtatrabaho dito ay naganap sa parehong bilis ng panlipunang pag-unlad.

BC

Ang kasaysayan ng beading ay nagsimula bago pa man ang pagdating ng mga dakilang sinaunang sibilisasyon. Ang materyal na ito ay palaging nakakaakit ng mga masters ng iba't ibang panahon na may mga aesthetic na katangian nito. Ang sining ng pagtatrabaho dito ay nagmula sa panahon ng mga primitive na tao.

Kahit noong sinaunang panahon, noong wala pang "kuwintas", pinalamutian ng mga tao ang kanilang katawan ng mga produktong gawa sa mga bato o pangil ng hayop, kung saan ginawan ng mga butas ang lubid.

Ang mga kuwintas ay sikat din noong panahon ng makapangyarihang sinaunang imperyo. Ginamit sila ng ating mga ninuno bilang mga palamuti at bilang isang paraan ng proteksyon mula sa masasamang espiritu. Sa mga artifact ng malayo sa isang bansa, ang mga arkeologo hanggang ngayon ay nakahanap ng mga pinakintab na bato kung saan binutasan ang mga butas.

Unang pagsusumite

Kasaysayan ng pangyayariAng beading at beadwork ay nagmula rin sa mga panahon na ang mga tao ay gumawa ng mga accessories para sa kanilang sarili mula sa iba't ibang buto, pods, nuts, shells, pati na rin sa claws at buto. Higit sa isang tao ang naniniwala na kung magsusuot siya ng alinman sa mga bahagi ng pinatay na hayop, ang gayong palamuti ay magpoprotekta sa kanya mula sa pag-atake ng halimaw na ito o magpapalakas at mas matapang.

Ang kasaysayan ng beads at beadwork ay konektado din sa paglikha ng clay beads ng ating mga ninuno. Pinaputok sila ng mga magpapalayok at tinakpan sila ng pintura. Nang magsimulang umunlad ang mga likha, nagsimulang kumalat ang mga bolang metal na may butas. Ginawa sa kanila ang mga alahas at anting-anting, nagsilbing bargaining chip, sinasagisag pa nila ang kayamanan at kapangyarihan.

Indian

Sa tulong ng alahas, ipinahayag ng mga tao ang kanilang pananaw sa mundo. Ang ganitong mga pananaw ay lalong popular sa mga Katutubong Amerikano. Ang kasaysayan ng paglitaw ng beading ay hindi mapaghihiwalay na nauugnay sa mga Indian, na gumamit ng mga kuwintas upang palamutihan ang mga bahay, naghabi ng mga laso mula sa mga ito patungo sa kanilang buhok, at nagburda ng mga damit kasama nila. Walang headband, ritual belt, baby cradle o snuff box na maaaring palamutihan nang walang ganitong elemento ng mga fitting.

Sa North America, gumamit din sila ng mga kuwintas na gawa sa mga shell at balahibo. Gayundin, maraming iba pang mga materyales ang ginamit upang lumikha ng mga ito. Halimbawa, ang mga corals, turquoise, silver, atbp. ay naproseso para sa layuning ito.

Si Jade ay napakasikat sa mga Maya at Olmec. Bilang karagdagan, ang mga arkeologo ay nakahanap ng mga kuwintas batay saginto at batong kristal. At ang mga sinaunang Egyptian ay kadalasang gumagamit ng mga espesyal na kristal para gumawa ng mga kuwintas.

Sinaunang Ehipto

Ang kasaysayan ng paglikha ng beadwork ay bumalik sa Sinaunang Egypt, na nararapat na tawaging lugar ng kapanganakan ng ganitong uri ng pananahi. Ang katotohanan ay sa bansang ito na ang salamin ay naimbento mga 3 libong taon na ang nakalilipas, kung saan nagsimula ang paggawa ng mga unang tunay na kuwintas. Sa una ay malabo ang mga ito at ginamit upang palamutihan ang mga damit ng mga dakilang pharaoh. Ang mga Egyptian ay naghabi rin ng mga kuwintas na may beaded at burda na damit para sa kanila.

Ang kasaysayan ng pag-unlad ng beading ay sumasabay sa pag-unlad ng buong sangkatauhan. Sa mga unang yugto ng kanilang pag-iral, ang mga kuwintas na ito ay nagsilbing isang materyal para sa pagbuburda at ang pinakakaraniwang sinulid. Ngunit sa paglipas ng panahon, nagsimulang lumitaw ang mga bago at umuusbong na application.

Ang pag-imbento ng mesh weaving ang naging impetus para sa paglitaw ng mga independiyenteng produkto mula sa angkop na ito. Pagkatapos ay nagsimulang gumamit ng iba't ibang mga pattern at pattern nang mas madalas, at ang beading ay lumipat sa isang bagong antas. Pinagsama ng mga Ehipsiyo ang mga kuwintas na salamin na may iba't ibang mahahalagang bato at mahahalagang metal. Ang mga alahas na ginawa mula sa materyal na ito ay nagsimulang kumalat sa ibang mga bansa.

Ang Imperyo ng Roma at ang buong mundo

Kaagad pagkatapos ng Egypt, kinuha ng Syria ang baton sa beading, at pagkatapos ay ang buong Roman Empire, na sinundan ng buong mundo. Ang mga Tsino ay nag-imbento ng isang aparato na binubuo ng mga wire na nakaunat sa isang kahoy na frame, ayon sakung saan ang mga butil ay dumausdos. Ito ay ginagamit hanggang ngayon at tinatawag na abacus.

Ang mga Romano ay aktibong nagbebenta ng mga kuwintas sa lahat ng rehiyon ng imperyo. Ang angkop na ito ay hindi rin kakaiba sa mga sinaunang Celts at Viking, na naghabi ng mga kuwintas at pulseras mula dito, mga burda na damit. Ginamit ito ng ilang sinaunang tao bilang bargaining chip.

Ang kasaysayan ng beadwork sa Russia ay nagmula sa panahon ng mga nomadic na tribong Sarmatian at Scythian. Ang mga beaded na damit at sapatos ay napakapopular sa kanila. Kahit ilang siglo bago ang simula ng ating panahon, pinahiran na nila ang mga kwelyo, manggas at dibdib ng mga kamiseta na may mga bolang salamin. Walang mga makukulay na kuwintas at palamuting bloomer, sinturon at sumbrero.

Venice

Ang Beading, na ang kasaysayan ay hindi mapaghihiwalay na nauugnay sa paggawa ng salamin, ay aktibong binuo sa Venice. Matapos bumagsak ang Imperyo ng Roma, maraming mga master mula sa Greece at Byzantium ang lumipat sa republikang ito. Noong 10-12 siglo, ginawa rito ang mga kuwintas at iba't ibang handicraft mula sa kanila.

At mula noong ika-13 siglo, ang industriyang ito ay umabot sa bagong antas dito. Noong unang bahagi ng 90s, lahat ng pabrika ng salamin ay inilipat sa isla ng Murano. Ang mga manggagawa ay gumawa ng iba't ibang uri ng kuwintas, kuwintas, butones, pati na rin ang mga pinggan at salamin. Aktibong ibinenta din nila ang lahat ng kanilang nilikha.

Naples ay naiiba sa iba pang mga handicraft center dahil ito ay nagpoproseso ng mga corals sa loob ng maraming siglo. maingat na teknolohiya ng salaminitinago ng mga Venetian masters. Ang recipe para sa paggawa ng soda ay isang malaking sikreto.

Ito ay idinagdag sa buhangin upang makuha ang materyal na pinagbatayan ng beading. Sinasabi rin sa kuwento ang katotohanan na ang salamin ay ipinagbawal na i-export mula sa Venice upang walang tagalabas na makaalam ng sikreto ng paglikha nito.

Simula noong ika-14 na siglo, ang bawat glassmaker ng republika ay itinuturing na kinatawan ng may pribilehiyong strata ng lipunan. Sa 15, natanggap ng mga Muran ang kanilang sariling administrasyon, sistema ng hudikatura at pera. Mula sa sandaling iyon hanggang sa ika-17 siglo, naranasan ng sining ng mga gumagawa ng salamin sa Venetian ang pinakamagagandang panahon.

Ang rehiyon na ito ay ang tanging producer ng mga tunay na kuwintas sa loob ng maraming siglo. Ang mga mangangalakal nito ay nagdala ng mga aksesorya sa Silangan at Kanluran, na ipinagpapalit ang mga ito para sa mga pampalasa, seda at, siyempre, ginto. Ginamit ng mga tribo ng Africa ang mga kuwintas bilang bargaining chip.

Europa

Beading, kung saan ang pinagmulan nito ay hindi mapaghihiwalay na nauugnay sa pagkalat nito sa buong planeta, ay lubhang kailangan sa Europe. Sa kanyang mga bansa, ang buong warehouse ay itinayo para sa materyal na ito at ang mga espesyal na perya ay ginanap para sa pagbebenta ng mga kuwintas.

Ang pinakamahalaga ay itinuturing na isang makintab at maliliit na kuwintas, na may diameter na kalahating sentimetro. Ang mga brocade na kuwintas, gayundin ang mga pinakintab mula sa loob, na nababalutan ng ginto o pilak, ay napakapopular.

Ang pagkatuklas sa America at ang shortcut sa India ay nakaimpluwensya rin sa beading. Ang kasaysayan ng paglikha nito ay lumipat sa isang bagong antas. Sa halip na mga glass workshop, nagsimula silamagtayo ng malalaking pabrika. Ang mga sentro ng naturang malakihang produksyon ay ang Spain, Portugal, Netherlands, England at France. Ibinebenta rin ang mga alahas sa Northern Europe.

Mga bagong teknolohiya

Ang ikalawang kalahati ng ika-18 siglo ay nagdala ng mga bagong pagpapahusay sa beading. Ang kasaysayan at modernidad ay pinagsama sa pagdating ng mga makina na gumawa ng mga tubo mula sa salamin. Dahil sa teknolohiyang ito, ang paggawa ng mga kuwintas ay naging mas mabilis at mas mura.

Ang mataas na kumpetisyon sa merkado sa pagitan ng Venice at Bohemia ay naging isang malakas na impetus para sa mga manggagawa na makabuo ng iba't ibang kulay, hugis at sukat ng mga accessory na ito. Siya ay nakakakuha ng malawak na katanyagan sa mga babaeng European. Ang mga damit na binurdahan ng mga kuwintas ay naging pinaka-sunod sa moda.

Ang mga koleksyon ng State Hermitage hanggang ngayon ay nagpapanatili ng mga natatanging halimbawa ng mga gamit sa wardrobe mula sa panahong iyon. Dahil napakahusay na lumalaban sa oras ang mga glass beads, napapanatili pa rin nila ang kanilang kinang at kaakit-akit.

Modernity

Sa sangang-daan ng ika-19 at ika-20 siglo, ang materyal na ito ay napakataas din ng demand sa buong mundo. Ito ay ginamit upang palamutihan ang mga handbag, wallet, cup holder at iba pang mga item.

Ang mga kuwintas ay malawak pa ring ginagamit ngayon para sa paggawa ng mga naka-istilong alahas at sa paggawa sa mga indibidwal na detalye ng mga item sa wardrobe. Ang kasaysayan ng beading para sa mga bata ay napaka-interesante at multifaceted. Maaari itong magsilbing insentibo para simulan nilang gawin ang magandang uri ng pananahi.